Στα ορυχεία της ψυχής

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

μπονζούρες..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=black][font=georgia]Κλειστές ψυχές , θαρρείς φαντάζουν ορυχεία
γεμάτες μάρμαρο, αδάμαντες, χρυσό.
Κοιτώ στα ανοίγματα, στα μάτια με υποψία
να βρω ένα κράτημα και μέσα να συρθώ.

Θα πείτε ‘σεις ένας ρακένδυτος σακάτης
τάχα πώς δύναται να μπει σε μια ψυχή ;
Εγώ θα πώ , αλήθεια , πώς ο κάθε Μάρτης
με αυτά τα χάλια φέρνει άνοιξη στη γη ;

Κατά καιρούς, θα βρω ψυχές ερημαγμένες
απ΄της αγάπης κι απ’ του πόνου τον καημό-
από τον πόλεμο , την έχθρα συλημένες,
από την πείνα κι από τον ξεριζωμό.

Να κατεβώ μ’ άπειρο κίνδυνο εκεί μέσα,
μην καταρρεύσει της καρδιάς κάποια στοά.
Προσεκτικά, στεργιώνω λόγους στα τραβέρσα
κι ανοίγω λίγο απ’ του φωτός την ζεστασιά.

Βρίσκω μικρών παιδιών ψυχές, θυμό γεμάτες,
αυτές που θα ‘πρεπε να αστραποβολούν
και να δουλεύανε εντός χίλιοι εργάτες.
Χίλιοι αγγέλοι, το χρυσό να κουβαλούν.

Βρίσκω ψυχές μεγάλων άνθρωπων, λογίων.
Μα, αντί για μάρμαρο να βρω πεντελικό
βρίσκω φωλιές φιδιών και ίχνη των θηρίων,
που κατασπάραξαν το όποιο ιδανικό.

Και όταν έρωτα στα μάτια ανασαίνω,
λέω πώς φλέβα αδαμάντων θα βρεθεί.
Στο βαγονέτο του δακρύου ανεβαίνω
δίχως σκαπάνες, σπαρματσέτα ή ψαθί.

Ότι εγώ κάνω , δεν το κάνω για να κλέψω..
Για να αφαιρέσω από τα σπλάχνα θησαυρούς..
Αυτό το κάνω να κοσμήσω, λίγο έστω,
φτωχής ψυχής μου, τοίχους άδειους, σκοτεινούς.

Γιατί κι εγώ, ήμουν παλιά σαν ορυχείο
κι από τα μάτια μου κατέβαιναν πολλοί..
Μα επαίρναν όλοι κι από ένα’ πικρό αστείο
το μόνο κοίτασμα που είχα στην ψυχή..[/color][/font]



{Α}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-03-2009