Το κόκκινο που τρέμει

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το κόκκινο που τρέμει


Θα παραμένω στ’ αβαθή του χωρισμού
Με τα φιλιά σου κρεμασμένα στο λαιμό μου
Λένε γεννήθηκα την ώρα του σεισμού
Κι έβγαλα ρίζες στη ρωγμή του κρύου δρόμου
Θα παραμένω στ’ αβαθή του χωρισμού
Με τις ρυτίδες, τη σκουριά και τον καπνό μου


Και στη φορά του ρολογιού
Θα ‘ρθει το κύμα του μυαλού
Να με ρωτήσει στα ρηχά τι περιμένω
Με μια σπασμένη ζυγαριά
Ένα ασσόδυο ζαριά
Κι ένα τηλέφωνο διαρκώς κατειλημμένο


Τα μεσημέρια θα μου λείπει η στεριά
Ποια ώρα είναι πιο μακριά ξενιτεμένη
Κι αν κρύφτηκε μες στα νερά η μαχαιριά
Σκίσε το μπλε να δεις το κόκκινο που τρέμει
Τα μεσημέρια θα μου λείπει η στεριά
Πού ‘χε η φωνή σου Κυριακές να με πηγαίνει


Με τα μαλλιά μου για κλωστές
Κεντώ τις λέξεις που ‘πες χθες
Πίνω της λήθης το κρασί για να μεθύσω
Κι όταν ξυπνήσω το πρωί
Να ‘χεις απ’ το κρασί σβηστεί
Κι εγώ κουράγιο να ‘χω βρει και να σ’ αφήσω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-04-2009