Ξεχασμενο ημερολογιο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ξεχασμενο ημερολογιο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ξεχασμενο ημερολογιο</b><p>Δημιουργός: tsoliaskalamata, <i>Panos</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ημέρα Δευτέρα<br />
Άλλη μία μέρα ίδια με τις άλλες, η απουσία σου έχει εκμηδενίσει το χρόνο και όλα μου μοιάζουν σαν μία ευθεία γραμμή.. Δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον πλέον.. Γυρνάω στους δρόμους δίχως να ξέρω το γιατί.. Όλα είναι τόσο ανούσια.. Οι λέξεις ψεύτικες, τα βλέμματα κενά, η στάση των φίλων μου υποκριτική.. Ένα θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται μέρα με τη μέρα και θέλοντας ή μη έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο.. Δεν θέλω να συμμετάσχω άλλο σε αυτή την παρωδία.. Κλείνομαι στον εαυτό μου, είναι καλύτερα.. Είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει πραγματικά.. <br />
<br />
Ημέρα Τρίτη <br />
Ο πόνος μου είναι ανείπωτος, η οργή μου ξεχειλίζει.. Θέλω τόσα να σου πω και όμως δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.. Είμαι γεμάτος συναισθήματα και όμως νιώθω τόσο κενός.. Δεν με αγγίζει τίποτα.. Η ελπίδα που είχα για εμάς σιγά σιγά ξεθωριάζει μαζί με τις αναμνήσεις μας.. Προσπαθώ να σκεφτώ τις ωραίες μας στιγμές και μου μοιάζουν τόσο μακρινές… Λες και δεν τις έχω ζήσει εγώ.. Σαν να ζούσα δανεικό όνειρο..<br />
<br />
Ημέρα Κυριακή<br />
Νιώθω την ανάγκη να σου γράψω ξανά γιατί ξέρω ότι είσαι ο μόνος που δεν θα με προδώσει.. Μέχρι και ο εαυτός μου που μέχρι πρότινος εμπιστευόμουν με πούλησε μπλέκοντας την λογική με το συναίσθημα…Προσπαθώ να βρω μία διέξοδο στο λαβύρινθο της καρδιάς μου, μα μάταια.. Γύρω μου πόρτες ερμητικά κλειστές μου φράζουν το δρόμο προς την εξιλέωση..<br />
<br />
Ημέρα Σάββατο<br />
Έχω καιρό να σου γράψω μα δεν έχω κάτι νέο να σου εξομολογηθώ.. Έχω χάσει πλέον το ενδιαφέρον μου και για εσένα.. Δεν θέλω να θυμάμαι τις στιγμές που ζω.. Θα σταματήσω λοιπόν να σε κουράζω με τις μπερδεμένες σκέψεις μου.. Για άλλη μία μέρα δεν θα βγει το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα της ζωής μου.. Μα πώς να βγει; Αφού αυτή η γυναίκα ήταν το φως μου και το έχασα.. Αρχίζω να ζω στο σκοτάδι και να γίνομαι ένα με αυτό.. Οι αναμνήσεις έρχονται σαν ερινύες περικυκλώνοντας με.. Κλείνω τα μάτια και τις περιφρονώ.. Δεν αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο.. Πρέπει να βρω ένα τρόπο να γλιτώσω μία και καλή από αυτές.. Και νομίζω ότι τον έχω βρει.. Μόνο έτσι θα νιώσω επιτέλους ελεύθερος.. Δεν πιστεύω ότι θα σου γράψω πάλι.. Αν συμβεί αυτό θα σημαίνει ότι για άλλη μία φορά αποδείχθηκα δειλός στη ζωή μου.. Καληνύχτα…          <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-04-2009</td><td valign=top></td></table><br />