Ένας αιώνας η ζωή

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Στον πατέρα του καλού μου φίλου Δημήτρη Φάββα που έκλεισε αισίως τα.. 103 έτη !!!.. Καλό Πάσχα σε όλους εύχομαι !...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένας αιώνας η ζωή που γρήγορα περνάει
Από την γέννηση θαρρείς τον χρόνο κυνηγά
Αλλά ποτέ ο άνθρωπος σαν θέλει δεν γερνάει
Όταν το τραίνο της ζωής ο ίδιος οδηγά...

Μα εσύ αιώνα πάτησες και τρία ακόμη χρόνια
Και πρόφτασες δισέγγονα ακόμη να χαρείς !
Ποτέ δεν παραδόθηκες στα άγρια τα χιόνα
Απέδειξες στα "θέλω" σου πως κάθε τί μπορείς !...

Πώς νά 'ναι συλλογίζομαι οι μνήμες σου πλασμένες
Με αίμα και με δάκρυα.. με πόθους και χαρές ;
Πόσες πέρασες θάλασσες βαθιές.. τρικυμισμένες
Ποιές καταιγίδες σήκωσες σε πλάτες στιβαρές ;...

Νύχτες γεμάτες όνειρα.. μέρες μεστές του μόχθου
Στα πληγιασμένα χέρια σου έδενες τον καρπό
Και θαρρετά απέκρουες τις απειλές του φόβου
Σαν τραγουδούσες εύθυμα του έρωτα τον σκοπό...

Ήλιους στα χέρια θέριζες σε χρυσαφιές αγκάλες
Κι όλους αγάπη κέρναγες.. φίλους μαζί κι εχθρούς
Και της βροχής κατάπινες τις πονεμένες στάλες
Και μοναχός επέζησες σε δίσεκτους καιρούς...

Κι αλοίμονο.. σαν έλεγαν.. θολό πως έχεις μέλλον
Με κεραυνούς κατέλυες τους μαύρους οιωνούς
Είχες την άγια φώτιση των εκλεκτών αγγέλων
Που θεϊκό άγιο νερό ποτίζουν τους θνητούς...

Παιδιά στα χέρια κράτησες σαν κρίνα μυρωμένα
Και την σοφία στάλαξες σε κάθε τους λυγμό
Και κείνα τώρα έφθασαν να ζουν μόνο για σένα
Ήσουν πατέρας κι αδελφός σε κάθε τους πνιγμό...

Δες πως καρπίζει τώρα η γης των ώριμών σου κόπων !
Ξένη δεν είναι η αγκαλιά που μέσα της ανθείς
Λένε πως είν' κοινή η μοίρα των ανθρώπων
Μα σε μεμψίμοιρες βουλές δεν θέλεις ν' αφεθείς...

Ίσως εσύ να ζύμωσες στάρι στο κύμα μέσα
Ίσως η γης να πέτρωσε προτού οργώσεις φως
Ίσως το "έγια μόλα" σου έγινε "έγια λέσα"
Και γίνηκε ο ωκεανός φίλος σου κι αδελφός...





(συνεχίζεται...)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-04-2009