Τα τετράστιχα του Ίγκορ Γκουμπερμάν №9

Δημιουργός: misxos

Τα καλά σας σχόλια πάνε στον ποιητή, τα κακά στον μεταφραστή

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Ένας σύγχρονος ποιητής – στοχαστής με σπινθηροβόλο πνεύμα που μας δείχνει όχι το όμορφο πρόσωπο της αρχαίας, βαθιάς, αιώνιας Σοφίας, αλλά το σκληρό πρόσωπο της σημερινής άκομψης και ανατρεπτικής Σοφίας που αντιστέκεται στην σοφία της καθημερινότητας που επιβάλλει κάθε πολιτική και πνευματική εξουσία.[/I]


Η ανθρώπινη ουσία μέσα μας είναι ελάχιστη,
αναβοσβήνει, τρεμουλιάζει, λιγοστεύει
εύκολο-άνετα γινόμαστε ανούσια κτήνη,
πολύ πιο δύσκολα η βαναυσότητα καλοσυνεύει.
#
Προς τους ανέμους και τα κύματα
στα νιάτα μας γεμάτα με ελπίδα,
εμείς σαλπάρουμε με φρεγάτα
μα φτάνουμε πάνω σε μια σανίδα.
#
Μες στης ζωής το κυκλικό, πολύφωνο χορό,
όπου ξεχνιέται και το Νόημα και ο Σκοπός
υπάρχουν άνθρωποι απ' τους οποίους φως πηγάζει,
δε λείπουν και εκείνοι που απορροφούν το φως.
#
Για ν' επιζήσεις σε αυτόν τον κόσμο,
ως που στη σβούρα-γη ακόμη περπατάς,
με τρία μη τον εαυτό σου να κρατάς:
μη φοβάσαι, μην ελπίζεις, μη ζητάς.
#
Οι δρόμοι του Καλού και του Κακού
τόσο μπερδεύτηκαν μέσα στα νταραβέρια,
που τώρα και τις καθαρότατες δουλειές
τους κάνουν με τα λερωμένα χέρια.
#
Όλοι θα φύγουμε απ' τη ζωή, χωρίς αμφιβολία,
αλλά του ύπνου του αιώνιου η σοφία,
θα ρίχνει δημοσίως το αντίστροφο φως
και δεύτερη φορά θα πεθάνει η πλειοψηφία.
#
Αφού είμαι μεγάλος φιλόσοφος,
η ζωή, μου ανακάλυψε μια πονηράδα,
πως η ανοησία είναι ο καλύτερος τρόπος
χρησιμοποίησης της εξυπνάδας.
#
Είναι φαιδρό και τραγικό πως μας ωθεί
στο καρναβάλι του γλεντιού, της φλυαρίας
ο φόβος να μείνουμε μόνοι (φτου μας!),
μέσα στην ερημιά του εαυτού μας.
#
Γνωστή θα γίνει η εποχή που ζούμε,
αφού ο Φόβος πέτυχε διάνα
γεννώντας νέα παραλλαγή του ερμαφροδίτη:
με σάρκα-άντρα, με ψυχή-πουτάνα.
#
Για να μην ανθίζει μες στο σπίτι σου
η μούχλα της χορτασμένης πενίας,
από τον βάλτο της καθημερινής «σοφίας»
ν' αντλείς με το κόσκινο, από νεανίας.
#
Μες στα δρομάκια της ζωής απέκτησα την πεποίθηση
και την ανακοινώνω προκαλώντας κρότο,
η μάθηση βεβαίως είναι φως, ενώ η μη μάθηση:
η ικανότητα να εκμεταλλευτείς το σκότος.
#
Ψάχνοντας το νόημα, τη σημασία,
κάνω μια διαπίστωση βαριά:
η ζωή μου σαν αυτοκέφαλη εκκλησία
απ' οπού η πίστη έφυγε μακριά.
#
Ορίστε, ο Άνθρωπος! Ικανοποιημένος με όλα,
κι εδώ κάποια στιγμή των πιάνουν από το λαιμό:
η ανάγκη για την θλίψη και τον πόνο,
η δίψα για τη στενοχώρια και θυμό.
#
Βιώνουμε γλυκιά και πρόστυχη ζωή
μες στο μπουρδέλο και τις τύψεις,
και μας θερμαίνει με φλόγα ψυχρή
το τραγικό το χιούμορ της σήψης.
#
Πονάει μπερδεμένη η ψυχή,
αλλάζοντας την εγκράτεια με πάθη αμφιλεγόμενα,
της εγκράτειας είναι ωραία η μορφή,
ενώ της αμαρτίας, το περιεχόμενο.
#
Θλίψη προκαλεί η διαπίστωση
που φέρνουν οι χρόνοι,
δεν έρχεται μαζί με τα γεράματα η σύνεση,
η γήρανση έρχεται. Μόνη!
#
Δεν ξέρω να γελάσω ή να κλάψω,
όταν οι διανοούμενοι διδάσκουν την Εξουσία:
πιστεύετε πως για το σεξ γνωρίζουν περισσότερο
οι ευνούχοι και οι ανίκανοι για συνουσία;
#
Στην λοταρία των χαρών και συμφορών
το τμήμα διερευνήσεων μας πάσχει,
εμείς ακόμα και στον θάνατο ψάχνουμε νόημα,
αν και αυτό, ούτε και στη ζωή υπάρχει.
#
Όταν τα δόντια μου με αίμα καταπίνω
και απ’ τον πόνο κλονίζομαι, ελάτε,
σας παρακαλώ μάτια και χείλη,
να μη μ’ εκθέτετε και να χαμογελάτε.
#
Μόνο τρία εδέσματα περιλαμβάνει
της ζωής το φτωχικό μενού:
η μοίρα της ψυχής, η τύχη της σάρκας
και η περιπέτεια του νου.
#
Από την ανακάλυψη οι απόγονοί μας θα τα χάσουν,
όταν θα σβήσει των ψεύτικων ηρώων η ακτινοβολία:
την αηδία έθρεψαν όχι τ’ αποβράσματα,
αλλά οι τίμιοι, οι άγιοι και η εθελοτυφλία.
#
Τα ίχνη που αφήνουν ο πόνος και οι καημοί
φαίνονται στο πρόσωπο ανηλεώς ρυτιδωμένο,
αλλά ο πισινός πάντα τρυφερός και λειοπρόσωπος
γιατί όλα τα έχει χεσμένα.
#
Γεράσαμε ήδη ως γονείς,
αλλά πασχίζουμε να κάνουμε τους επιτελάρχες
μπαίνοντας με ανυπόταχτα παιδιά
σε, εκ των προτέρων, χαμένες μάχες.
#
Της Έχθρας ο Θεός μαλώνει με την θέα της ειρήνης,
του Πλούτου ο Θεός την Τέχνη ρίχνει χαμηλά
και ο θεός της Αγάπης τα αδύναμά του χέρια
απλώνει ικετεύοντας από ψηλά.
#
Τις αρρώστιες ύπουλες
θεραπεύω όπως καταλαβαίνω:
με βοηθάνε τα φάρμακα
τα οποία ποτέ δεν παίρνω.
#
Ευχαριστώ τον Κύριο που μου έδωσε
τη δυνατότητα να αγιάζω.
Ευχαριστώ επίσης που μου έδωσε δυνάμεις
τις απαγορεύσεις Του να παραβιάζω.
#
Πρόσεχε τη μούχλα της χορτάτης πενιχρότητας
να μη διεισδύσει στο σπίτι σου για να ανθίσει,
και για ν’ αντλείς από το τέλμα της καθημερινής «σοφίας»,
μόνο το κόσκινο να κάνεις χρήση.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-04-2009