Οι βρισιές των ναυτικών

Δημιουργός: poetryf

..Απόκοσμο λάλημα μη με τριτώνεις μακριά του...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κόκκινο λιόγερμα στ’αλαργινό καράβι
Ξάφνου σφυρίζει ο χωρισμός κι αλλού σε πάει
κι όσα κι αν έριξε σχοινιά δεν σε κρατάει
τούτη η στεριά που ξεκουράζονται οι κάβοι.

Με τις βρισιές των ναυτικών στο ένα αυτί μου
κλείνω τα μάτια μα σ’ακούω να μου λες
«πρέπει να φύγω, έλα τώρα μη μου κλαις
θα επιστρέφω όσο υπάρχει η θύμησή μου»...

Φτιάχνω ένα αόρατο μαντήλι της στιγμής
την τρικυμιά πο’χω στα μάτια να μαζέψω
με κλέβει ο πόνος πριν προλάβω να τον κλέψω
και μου μουσκεύει το πνιγμένο μας «εμείς».

Μα οι βρισιές των ναυτικών μόλο θεριεύουν
σα ‘ξωμακραίνει η θωριά σου η δανεική’
Σε ελευθερώνω απ’τη δική μου φυλακή
μα τα όνειρα μας δυο ζωές θα δυναστεύουν.

Στέκεσαι απόμακρη στην πρύμνη του κενού
μοιάζεις κουκκίδα στον γαλάζιο γαλαξία’
Σβήνεις και χάνεται της ζήσης μου η αξία
κι ας κυριεύεις ‘συ τα πέρατα του νου.

Μαύρο το λιόγερμα, μηδέ φέγγει καράβι
μια ησυχία μου τρυπά τη λογική
Λείπεις , δεν λείπεις , η σκιά σου είναι εκεί:
«Ποιος να’ναι εκείνος που το λύχνο σου ανάβει;»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-04-2009