Ουράνιο τόξο

Δημιουργός: alex_ander

Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός σου κρύβεται στο τελευταίο μέρος που θα ψάξεις...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήσουν φως διάφανο,
αγνό.
Ζούσες στον κόσμο μου,
στον κόσμο της,
στον κόσμο μας.
Ήσουν λαμπρό τόσο που τύφλωνες,
λιτό τόσο που δελέαζες,
μα δεν ήταν αρκετή η πλούσια θωριά σου.
Στις ψυχές μας τρύπωσες βαθιά,
Έκανες εν μια νυκτί,
ριφιφί στα σώψυχά μας.
Τόσο ζήλεψες,
τόσο μας φθόνησες,
που πήρες όλα μας τα χρώματα μακριά μας,
αφήνοντας μόνο το άσπρο,
και το μαύρο.
Κι ο πόνος έγινε βροχή,
Κι η βροχή δυνάμωνε τον πόνο.
Τότε ανέβηκες στο γκρίζο το στερέωμα ψηλά,
όλο καμάρι,
τα κλοπιμαία κάλλη να επιδείξεις.
Κατάρα ρίξαμε βαριά,
να εξαφανιστείς,
ξανά να μη σιμώσεις,
μα αυτή δεν έπιασε καλά..

Τώρα πια όταν σε κυνηγώ,
τα χαμένα τα χρώματα να επανακτήσω,
απομακρύνεσαι και ξεθωριάζεις,
ώσπου χάνεσαι στο τέλος,
εωσότου απόσταση ξαναδημιουργήσω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-04-2009