Luke (Giannias)
Πόσο γρήγορα ο καιρός μας προσπερνάει
σαν εχθές ήταν που μ’ άφησες εσύ
μ’ ένα γεια σου που ξεθώριασε και πάει
σε αγκάλιασε η νύχτα κι η σιωπή
Πάντα μόνη σου θα είσαι να το ξέρεις
πώς θα κλαις γι’ αυτά που έχεις αρνηθεί,
θα πονάς, θα με ζητάς, θα υποφέρεις
θα γυρνάς στα μέρη που ήμασταν μαζί,
και θα με ψάχνεις στα λιμάνια
εκεί που δένουν τα καράβια
θα ρωτάς, θα με ψάχνεις στις πλατείες
στις σκοτεινές τις συνοικίες
θα γυρνάς
Ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι νιώθεις κι ό,τι αγγίζεις
θα ’ναι μόνο εμπειρίες βιαστικές
και αυτά που τελικά εσύ ελπίζεις
δε θα βρεις ποτέ σε άλλες αγκαλιές,
και θα με ψάχνεις στα λιμάνια
εκεί που δένουν τα καράβια
θα ρωτάς θα με ψάχνεις στις πλατείες
στις σκοτεινές τις συνοικίες
θα γυρνάς
Kako nam vreme izmiče
kao da je juče bilo kad si me ostavila
s jednim "ćao" što je izbledelo, i nema više
obavila te je noć.. i tišina..
Znaj da ćeš uvek biti sama
da ćeš plakati za onim čega si se odrekla
boleće te, tražićeš me, patićeš
vraćaćeš se na naša mesta
I tražićeš me u lukama
tamo gde vezuju brodove
raspitivaćeš se, tražićeš me po trgovima
po mračnim kvartovima
lutaćeš..
Sve o čemu razmišljaš, sve što osećaš i dodiruješ
biće samo iskustva na brzinu
i ono čemu se u stvari nadaš
nikad nećeš naći u tuđem naručju
I tražićeš me u lukama
tamo gde vezuju brodove
raspitivaćeš se, tražićeš me po trgovima
po mračnim kvartovima
lutaćeš..
neraidaBGD, Ivana © 18.03.2009