Los Ladádikos

Σε συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα
όπως κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικα
έγινες φήμη και γι’ αυτό δε φυλακίζεσαι
ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι

Λάμπεις στα κόκκινα σατέν που σε τυλίγουνε
άσπροι και σέρτικοι καπνοί σε καταπίνουνε
σε καλντερίμια ξενυχτάς υγρά λιθόστρωτα
στου πληρωμένου παραδείσου την αυλόπορτα

Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή

Μύριες χαμένες μοναξιές με σένα σμίγανε
φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε
πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους
και σου ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους

Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή
Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή


En una conversación sin sentido y sin razón
como quien duerme en la estrecha y vieja Ladadika
hubo un rumor y por eso no se lo encarceló
vive en la oscuridad pero no en el juramento

Las lámparas se envuelven en el rojo satén
se devoran el humo blanco y fuerte
en una noctámbula calle de húmedo empedrado
a la puerta cancel de un paraíso pagado

Lo que quieras yo te doy
en Ladádika te venden lo que quieras
cada entrada a las celdas
conserva la respiración de los valientes

Miles confundidos y solitarios se mezclan contigo
Parten barcos pero antes partieron sus sirenas
¡cuántos niños vinieron a encontrar su hombría
y tu cobarde ayuda fue su paga!

Lo que quieras yo te doy
en Ladádika se venden lo que quieras
cada entrada a las celdas
conserva la respiración de los valientes
Lo que quieras yo te doy
en Ladádika se venden lo que quieras
cada entrada a las celdas
conserva la respiración de los valientes

hugocella, Hugo Cella © 21.03.2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info