Los Ladádikos
Σε συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα όπως κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικα έγινες φήμη και γι’ αυτό δε φυλακίζεσαι ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι Λάμπεις στα κόκκινα σατέν που σε τυλίγουνε άσπροι και σέρτικοι καπνοί σε καταπίνουνε σε καλντερίμια ξενυχτάς υγρά λιθόστρωτα στου πληρωμένου παραδείσου την αυλόπορτα Τόσα δίνω πόσα θες στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες κάθε κάμαρα κελί με βαριά παλικαρίσια αναπνοή Μύριες χαμένες μοναξιές με σένα σμίγανε φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους και σου ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους Τόσα δίνω πόσα θες στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες κάθε κάμαρα κελί με βαριά παλικαρίσια αναπνοή Τόσα δίνω πόσα θες στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες κάθε κάμαρα κελί με βαριά παλικαρίσια αναπνοή		En una conversación sin sentido y sin razón como quien duerme en la estrecha y vieja Ladadika hubo un rumor y por eso no se lo encarceló vive en la oscuridad pero no en el juramento Las lámparas se envuelven en el rojo satén se devoran el humo blanco y fuerte en una noctámbula calle de húmedo empedrado a la puerta cancel de un paraíso pagado Lo que quieras yo te doy en Ladádika te venden lo que quieras cada entrada a las celdas conserva la respiración de los valientes Miles confundidos y solitarios se mezclan contigo Parten barcos pero antes partieron sus sirenas ¡cuántos niños vinieron a encontrar su hombría y tu cobarde ayuda fue su paga! Lo que quieras yo te doy en Ladádika se venden lo que quieras cada entrada a las celdas conserva la respiración de los valientes Lo que quieras yo te doy en Ladádika se venden lo que quieras cada entrada a las celdas conserva la respiración de los valientes
hugocella, Hugo Cella © 21.03.2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info