Konstantiniá | ||
Ανήμερα της Παπαντής Δε γύρισε ο Κωνσταντής Γιατί τον πήρε μακριά ένα μαύρο πλοίο Κι απόμεινε η Κωνσταντινιά Χήρα και φτωχομάνα νια Με δυο παιδιά βάσανο σε όλο της τον βίο Την έφαγε η ξενοδουλειά Τα χρόνια ασπρίσαν τα μαλλιά Που ξανθοπλέξουδα άλλοτε έπεφταν στις πλάτες Κι αφού κι η μαύρη της ποδιά Σκίστηκε πια κάποια βραδιά Μες στης αυλής της πάλι βρέθηκε τις πλάκες Κάνει μαζεύει το μυαλό Χτίζει το σπίτι πιο καλό Παντρεύει και τα δυο παιδιά με την ευχή της Και έγνοια δεν είχε πια καμιά Στον κόσμο η Κωνσταντινιά Και πήγε και εκείνη να βρει τον Κωνσταντή της | ![]() | Precies op de feestdag van de Ypapantí Kwam Konstantís niet meer naar huis, een zwart schip nam hem mee, ver weg. En Konstantiniá bleef achter, weduwe, arme moeder van twee kinderen, wat een levenslange lijdensweg. Ze sloofde zich af als gastarbeidster, haar haar, vroeger een blonde vlecht op haar rug, kleurde met de jaren grijs. Haar zwarte schort scheurde en toen, op een avond stond ze weer op de tegels van het plaatsje bij haar huis. Ze ordende haar gedachten, liet het huis verbouwen en opknappen, de kinderen trouwden met haar zegen. en nu ze geen zorgen meer had in deze wereld vertrok Konstantiniá, om zich weer bij haar Konstantís te voegen. |
saminthe © 24.03.2009 |
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info