Mr. President
Ω κύριε πρόεδρε, προσέξτε γιατί
κινδυνεύετε να μείνετε εργένης
Μου το’ παν κάτι φίλοι, που ξέρουνε λέει
πως σκέφτεσαι, τι λες και που πηγαίνεις
Θέλω να μ’ ακούσετε αν βρειτε καιρό
να σας πω μια ιστορία
μήπως και με καταλάβετε
Μήπως και με καταλάβετε...
Κύριε πρόεδρε που λέτε λοιπόν
κάποτε βρέθηκα σ’ ένα δίλημμα μεγάλο
ήρθε και σε μένα η σπουδαία στιγμή
που την απόφασή μου έπρεπε να πάρω
Αριστερά μου τοίχος, Δεξιά κενό
ξαφνικά μπροστά μου κήπος
ένας κήπος καταπράσινος
με γκαζόν, με γούστο και με ύφος
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια όλα αυτά
ή στη δική μου φαντασία
μα μ’ έκαναν να ζήσω μιαν ολόκληρη στιγμή
κι αυτό για μένα έχει μεγάλη σημασία
Γι αυτό κύριε πρόεδρε
μην κάνετε το λάθος
δεν είμαι δα και τόσο αφελής
άλλωστε ξέρω κατά βάθος, πως:
«Θάρθει κάποια μέρα
που όλα θα ναι σιωπηλά
όχι από φοβέρα
ούτε από σκλαβιά»*
Και τα οράματα μας
μέσα μας βαθιά
θα παίρνουνε το δρόμο
προς τη λησμονιά
Τα άνθη του κήπου λίγα, κόκκινα
και λίγα μπλουζ ξεθωριασμένα
Τα άλλα όλα ήταν καταπράσινα
και τα άσπρα ακόμα πράσινα βαμμένα
Έτσι, με βρήκε το βασίλεμα
του ήλιου, ξαπλωμένο
κάτω στη βάση, στο γκαζόν
που ευτυχώς δεν ήτανε βαμμένο
Λες να ‘μαι σαν τους γέρους κι εγώ
που δραπετεύοντας από το θάνατό τους
πάνε και κρύβονται σ’ ένα όμοιο τάφο υγρό και σκοτεινό
που ανοίγουν με το χέρι το δικό τους
Μα ήταν αργά, πολύ αργά
κι’ αν είχα κάνει λάθος
τα λάθη είναι ανθρώπινα
άλλωστε ξέρω κατά βάθος, πως:
Θάρθει κάποια μέρα
που όλα...
Αλλά πεινούσα πολύ κι είπα να βγω να φάω
ύστερα σκέφτηκα τ’ άλλο:
θα με περάσουν έμπα έβγα γι’ αναθεωρητή
έχω το ελάττωμα και θέλω να το βγάλω
Κι εδώ κύριε πρόεδρε
το σκέφτηκα, λιγάκι
κι’ ευλαβικά σαν ασκητής
έφαγα χορταράκι
Δεν ξέρω αν’ είναι αλήθεια όλα αυτά
ή στη δική μου φαντασία
μα μ’ έκαναν να ζήσω μιαν ολόκληρη στιγμή
κι’ αυτό για μένα είναι που έχει σημασία
Κι εκεί που το σκεφτόμουνα
βλέπω μπροστά μου τύπο
ντυμένο καταπράσινα
σοβαρό, και μ’ ένα κάποιο ύφος
«Ε αγαπητέ μου» λέει, «πεινάς »
«Και για δε χτύπαγες τη πόρτα »
Έτσι ευγενικά μου μίλησε
σα να με ήξερε από πρώτα
Ύστερα με πλησίασε
και μού ‘πε απ’ έξω απ’ έξω
«Γιατί δεν πας στο πίσω μέρος του σπιτιού
πού ‘χει ίσκιο και το χόρτο είναι πιο φρέσκο.....»
Αλλά θα ‘ρθει κάποια μέρα
Που όλα...
Oh Mr. President, be careful because
you're in danger of remaining a bachelor
Some friends told me, who say they know-
how you think, what you say and where you go
I'd like you to listen to me if you find the time
to tell you a story
in case you understand me
In case you understand me...
Well, Mr. President
once I was in a great dillema
the grand moment came to me
when I had to make a decision
On my left a wall, On my right emptiness
suddenly in front of me a garden
a green garden
with a lawn, with taste and an attitude
I don't know if all this is true
or in my imagination
but it made me live an entire moment
and that's very important to me
So, Mr. President
don't make the mistake
I'm not so naive
anyway I know deep inside, that:
«One day will come
when everything will be silent
not from fear
nor from slavery»*
And our visions
deep inside us
will be heading
towards oblivion
The garden's flowers few, red
and some withered ballads
everything else was green
even the whites were painted green
That's how I was found by the setting
of the sun, lying
down on the base, on the lawn
which fortunately wasn't painted
Could it be I'm like the old men
who escaping their death
go and hide in a similar grave damp and dark
that they dig with their own hand
But it was late, very late
and if I had made a mistake
to err is human
anyway I know deep inside, that:
One day will come
when everything...
But I was very hungry and I thought of going to eat
then I thought of something else:
they'll think I'm a come and go examiner
and I have the flaw and I want to get rid of it
And here Mr. President
I thought about it, a bit
and devoutly like a hermit
I ate grass
I don't know if all this is true
or in my imagination
but it made me live an entire moment
and that's very important to me
And while I was thinking
I see this guy in front of me
dressed in green
serious, and with some kind of attitude
«Hey, my dear» he says, «hungry»
«And why didn't you knock on the door»
He spoke to me so politely
as if he knew me from before
Then he approached me
and indirectly told me
«Why don't you go to the back of the house
where there's shade and the grass is fresher.....»
But one day will come
When everything...
k13739, Paula © 24.03.2009