Ватромети
Πέρασα πολλά δίχως αγκαλιά
κι ήρθες σαν πρωί μέρα τυχερή
είσαι ουρανός και γη, δίψα, βροχή.
Μεσ στην ξαστεριά σβήνω τα παλιά
άδειο παρελθόν, μέλλον το παρόν
είσαι ποταμός, πηγή, δίψα, βροχή.
Γκρέμισα βουνά για την αγάπη σου
κι ήθελα εμένα να κοιτάς
σαν τον Θεό σου, έναν άγγελο,
σαν όνειρό σου που ζεις κι αγαπάς.
Πυροτεχνήματα, γράφουν συνθήματα
σ’ έναν καθαρό ουρανό.
Πυροτεχνήματα, θάλασσες, κύματα
πόσο δυνατά σ’ αγαπώ.
Τόσες μάχες δίχως φίλους κι εχθρούς
στο μυαλό ξενύχτι πριν βρω χρυσούς θησαυρούς.
Κλείσαν οι πληγές, πιάσαν οι ευχές
μείνε πάντα εδώ, φίλα μου σταυρό
είσαι ουρανός και γη, δίψα, βροχή.
Γκρέμισα βουνά για την αγάπη σου
κι ήθελα εμένα να κοιτάς
σαν τον Θεό σου, έναν άγγελο,
σαν όνειρό σου που ζεις κι αγαπάς.
Πυροτεχνήματα, γράφουν συνθήματα
σ’ έναν καθαρό ουρανό.
Πυροτεχνήματα, θάλασσες, κύματα
πόσο δυνατά σ’ αγαπώ.
Τόσες μάχες δίχως φίλους κι εχθρούς
στο μυαλό ξενύχτι πριν βρω χρυσούς θησαυρούς.
Прошла сам пуно тога без загрљаја,
а ти си дошао као јутро срећног дана.
Ти си небо и земља, жеђ, киша...
По ведром небу бришем прошлост,
празну прошлост, будућност садашњост
ти си река, извор, жеђ, киша...
Срушила сам планине за твоју љубав
и желела сам мене да гледаш
као Бога, анђела,
као сан који живиш и волиш...
Ватромети, пишу поруке
по ведром небу.
Ватромети, мора, таласи
колико те волим!
Толике битке без пријатеља и непријатеља,
у глави несаница док не нађем скривено благо.
Ране су се затвориле, жеље се оствариле,
остани заувек овде, обећај ми.
Ти си небо и земља, жеђ, киша...
Срушила сам планине за твоју љубав
и желела сам мене да гледаш
као Бога, анђела,
као сан који живиш и волиш...
Ватромети, пишу поруке
по ведром небу.
Ватромети, мора, таласи
колико те волим!
Толике битке без пријатеља и непријатеља,
у глави несаница док не нађем скривено благо.(x2)
Thalia011, Katarina © 24.03.2009