Piège
Τα μάτια μου έγιναν δυο λίμνες που βουλιάζουν
χιλιάδες όνειρα που κάναμε μαζί.
Τα χέρια μου έγιναν δυο χέρια που αγκαλιάζουν
ό, τι για πάντα έχει φύγει και δε ζει.
Κι έγιν’ ο κόσμος μια παγίδα,
μ’ έκλεισε μέσα σαν πουλί.
Κι έγιν’ η αγάπη μου ρυτίδα,
μου χαρακώνει την ψυχή.
Τα μάτια μου έγιναν της μοναξιάς τα μάτια,
πάντα θλιμμένα, σιωπηλά να με κοιτούν.
Τα δάκρυα έγιναν της λύπης μονοπάτια
που μέσα ίσκιοι ξεχασμένοι περπατούν.
Κι έγιν’ ο κόσμος μια παγίδα,
μ’ έκλεισε μέσα σαν πουλί.
Κι έγιν’ η αγάπη μου ρυτίδα,
μου χαρακώνει την ψυχή.
Mes yeux sont devenus deux lacs où se perdent
mille rêves vécus ensemble.
Mes mains sont devenues deux mains qui étreignent
ce qui est parti pour toujours et ne vit plus.
Et le monde est devenu un piège,
j'y suis pris comme un oiseau.
Et mon amour s'est ridé,
m'entaillant l'âme.
Mes yeux sont devenus les yeux de la solitude,
toujours tristes, silencieux, à me regarder.
Les larmes sont devenues les sentiers du chagrin
où marchent des ombres oubliées.
Et le monde est devenu un piège,
j'y suis pris comme un oiseau.
Et mon amour s'est ridé,
m'entaillant l'âme.
stephellas, Stéphane © 24.03.2009