And love will call again
Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.
Κάποτε θα ’ρθει η στιγμή
που όλα θα πάρουν ένα νόημα βαθύ.
Θα σου θυμίζουν οι ουρανοί άγνωστες πτήσεις.
Κι η θάλασσα η παντοτινή
τρεμούλιασμα νωχελικό
στον πιο αθώο σου εαυτό.
Και οι σταθμοί παλιές, καλές αναχωρήσεις.
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
στον κόρφο της γλυκά να ’ρθεις
να ξαποστάσεις,
να ιστορήσεις μια ζωή
βγάζοντας στεναγμό βαθύ
και στην ποδιά της να τινάξεις
σαν λείψανα αγίων μαρτυρικά
όλες σου τις θλίψεις.
Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.
There's no beauty
apart from the one in the look
that stares into horror
but prevails.
Someday the moment will come
that everything will acquire a deeper meaning
Skies will remind you of unknown flights
and the eternal sea
indolent ripple
to your most innocent self.
And the stations good, old departures
And love will call again
to come sweetly in her arms
to rest
to tell the story of a life
sighing deeply
and in her apron shake off
like relics of martyr saints
all yours sorrows.
There's no beauty
apart from the one in the look
that stares into horror
but prevails.
AthenaLeonti, Νανά Λεοντή © 25.03.2009