En el palacio de tu corazón (Cárcel de Oro)
Στο παλάτι της καρδιάς σου
όταν ήρθα ήμουν τσιγγάνα
μαύρο κάρβουνο η ματιά σου
πήρα κι άναψα φωτιά.
Κι ώσπου να τελειώσει η νύχτα
τ`ουρανού είχα πιει το νάμα
και βασίλισσα είχα γίνει
με κορώνα στα μαλλιά.
Μα η φωτιά που`χω για αίμα
και στα δάχτυλα τα ζίλια
σου ξεσήκωσαν τη ζήλεια
που αρρωσταίνει τα φιλιά.
Κι όπως έκλεινε η καρδιά σου
σε κελί χωρίς μια γρίλια
πως θα φύγω από κοντά σου
είπα κι έκλαψα πικρά.
Να μη μου λες πια σε θέλω, σε θέλω
τέτοια αγάπη είναι σκλαβιά
όπως τα πουλιά πεθαίνω, πεθαίνω
λαχταρώ τη λευτεριά.
Άνοιξέ μου αυτή τη πόρτα
άνοιξε την κλειδαριά
σαν τυφλά είν`απ`τα σκοτάδια
και τα μάτια κι η καρδιά.
Και σου τραγουδώ με πόνο, με πόνο
να μη με ξανασκεφτείς
το κλειδάκι γύρνα μόνο
της χρυσής μου φυλακής
εδώ σαν πετάω ματώνω.
Με βιασύνη να σ`αφήσω
βγήκα κι έπιασα τους δρόμους
μα μου στέλναν ταχυδρόμους
τα φιλιά σου όλα μαζί.
Πού βρεθήκαν τόσα αγκάθια
τόση μοναξιά στους ώμους
κι είπα ό,τι υπάρχει ωραίο
στην αγάπη μόνο ζει.
Να μ`αγαπάς μόνο θέλω, δε θέλω
να πετάξω πιο μακριά
όπως τα πουλιά μαθαίνω
έτσι δίπλα στα κλαδιά.
Άνοιξέ μου αυτή τη πόρτα
άνοιξε την κλειδαριά
μόνο τα δικά σου χνώτα
μου ζεσταίνουν την καρδιά.
Σε ικετεύω με πόνο, με πόνο
και μην το ξανασκεφτείς
το κλειδάκι γύρνα μόνο
της χρυσής μου φυλακής
να λες μ`αγαπάς να λιώνω.
Άνοιξέ μου αυτή την πόρτα
άνοιξε την κλειδαριά
μόνο τα δικά σου χνώτα
μου ζεσταίνουν την καρδιά.
Σε ικετεύω με πόνο, με πόνο
και μην το ξανασκεφτείς
το κλειδάκι γύρνα μόνο
της χρυσής μου φυλακής
αγάπη μου λες και λιώνω.
Al palacio de tu corazón
cuando llegué no era nada
el negro carbón de tus ojos
tomé para encencer el fuego.
Y hasta donde la noche llega
del cielo bebí los placeres
y habia llegado a ser reina
con cabeza coronada.
Pero el fuego de mi sangre
y los celos en mis dedos
despertó en ti la envidia
que envenenan los besos.
Y cerré tu corazón
en una jaula de pena
y que me iría de tu lado
dije y me puse a llorar.
No me digas que me amas, ni mi deseo
es esclavo ese amor
y como los pájaros me muero, me muero
deseando mi libertad.
Ábre para mi la puerta
ábre la cerradura
que cegados en las sombras
estan mis ojos y el corazón.
Y cantándote con pena, con pena
no me vuelvas a mentar
sólo gira la llave un poco
de mi cárcel de oro
volando dentro me desangro.
Con despecho te abandono
salgo a comerme el mundo
y tus besos los carteros
todos juntos me trajeron.
Dónde aparecieron tantos escombros
tanta soledad a los hombros
y la belleza que hay
sólo vive en el amor.
Que me ames solo quiero, no quiero
de ti lejos volar
y como los pájaros aprendo
así junto a las ramas.
Ábreme esa puerta
abre la cerradura ya
sólo con tu aliento
se me templa el corazón.
Te suplico con pena, y dolor
no lo vuelvas a pensar
sólo gira tu la llave
de mi cárcel de oro
me deshago por oirte decir que me amas.
Ábreme esa puerta
abre la cerradura ya
sólo con tu aliento
se me templa el corazón.
Te suplico con pena, y dolor
no lo vuelvas a pensar
sólo gira tu la llave
de mi cárcel de oro
y me pierdo diciéndome que me amas.
ELLHNASMPAP, Μιχάλης © 25.03.2009