Idle days
Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δε θα `ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα `ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δε θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...
I know he'll come and I won't be the way I am
to take him in, dressed in the finest of my coats
nor will I be immersed in the pages of some tome
there where I raise myself to find out that I crouch
I won't be praying to a universe that blinds
I won't be archly asking "Where does your sting lie?"
a parent he won't be to tell me "Come, get dressed,
it's time for us to live my child, the day is dawning"
He'll come the moment when my light gets riven
while I fanatically implore for some serenity
he'll come as a fiery commandment that dissolves
life terms and the faint joy of this world
He won't be gathering the sky to bathe me
he won't be holding neither basil nor leaves of mint
he'll come the moment when my light gets riven
alexandros_z © 03.06.2005