Silencio extremo de tumba
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.
"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω `γώ στο χέρι;
Οπού συ μου `γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει".
Silencio extremo de tumba reina en el llano.
Canta pajarillo, pica grano y le envidia la madre.
Hambre ha enegrecido sus ojos, la madre jura por ellos.
El suliota, irguiéndose en rincón apartado, clama:
"Oscuro fusil mío, ¡desgraciado! ¿para qué te sostengo?
Ahora me pesas y lo nota el agareno.
Avellinou © 04.04.2009