Obotlig längtan
Μάνα μου είμαι φθισικιά, θα πάω να γυρίζω,
μεσ’ στης Πεντέλης τα βουνά, τα πεύκα να μυρίζω.
Εκεί, μανούλα μου γλυκιά, θέλω να κατοικήσω,
τα πεύκα να ’χω συντροφιά, ώσπου να ξεψυχήσω.
Μεσ’ στης Πεντέλης τα βουνά παντοτινά θα μείνω,
μανούλα μου, ποτέ καλά ξέρω πως δε θα γίνω.
Αγάπησα και χάνομαι, ξεφτίζει η ζωή μου,
μεσ’ στης Πεντέλης τα βουνά θα μείνει το κορμί μου.
Mamma min jag har lungsot, jag går att återvända,
till Pentelis berg att lukta på tall.
Där, min kära mamma, jag vill bo,
med tall som kamrater, tills jag avlider.
På Pentelis berg alltid ska jag bo,
kära mamma, aldrig förstår jag varför inte.
Jag älskade och försvinner, försvagas mitt liv,
på Pentelis berg ska vara min död kropp.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 06.04.2009