The emigrant
Σαν σύννεφο απ’ τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
πήρα παιδί τους δρόμους
Περπάτησα όλη τη γη
μ’ ένα τραγούδι στην καρδιά
και τη βροχή στους ώμους
Μ’ αυτά τα χέρια σαν φτερά
που δεν εγνώρισαν χαρά
πάλεψα με το κύμα
Κι είχα βαθιά μου μια πληγή
αγάπη που δε βρήκε γη
χαμένη μες το κρίμα
Με πρόσωπο τόσο πικρό
από τον ήλιο το σκληρό
χάθηκα μες τη νύχτα
Κι ο έρωτας με πήγε κει
που `χα στα χείλη το φιλί
μα συντροφιά δεν είχα
Με την καρδιά μου μια πληγή
περπάτησα σ’ αυτή τη γη
που είχα να τη ζήσω
Μα μου τα πήρανε μαζί
το όνειρο και την αυγή
και φεύγω πριν αρχίσω
Σαν σύννεφο απ’ τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
θα `ρθω ξανά κοντά σου
Μέσα σε κείνη τη βροχή
που σ’ άφησα κάποιο πρωί
κι έχασα τη ζωή μου
Θα `ρθω ξανά απ’ τα παλιά
σαν το πουλί απ’ το νοτιά
την πόρτα να χτυπήσω
Θα `ναι μια άνοιξη πικρή
που όλα θ’ ανοίγουνε στη γη
κι απ’ την αρχή θ’ αρχίσω
Like a cloud left by the weather
all alone in the sky
as a child I hit the road
I walked all over the earth
with a song in my heart
and the rain on my shoulders.
With these arms for wings
which never knew joy
I fought the wave.
And I had deep inside me a wound
a love that found no [place on] earth,
lost in misfortune.
With my face so darkened
by the merciless sun
I disappeared in the night,
And love took me there
where I had a kiss on my lips,
but company I had none
With my heart a wound
I have walked all over this earth
the one I had to live on
But they took away from me, both together,
the dream and the dawn
and I leave before starting
Like a cloud left by the weather
all alone in the sky
I will come back to you
In that rain
in which I left you one morning
and wasted my life
I will come back out of the past
like a bird up from the South
to knock at the door
It will be a bitter springtime
when everything opens up on earth
and I will start over from the beginning.
Geeske © 09.06.2005