Ellopia
Όσους γεννήθηκαν εδώ τους τυραννούσε πάντα ένας πανάρχαιος πυρετός που ονόμαζαν φυγή τριμμένο ρούχο η μνήμη τους κρυμμένο μες σε τσάντα μαζί τους το ταξίδευαν παλιώνανε μαζί Όσους γεννήθηκαν εδώ τους ξεγελάσαν τ’ άστρα της θάλασσας η μυρωδιά των βράχων οι γκρεμοί κι οι αδικαίωτοι πόθοι τους στα ερειπωμένα κάστρα αλαφροϊσκιωτα παιδιά γεννούν κάθε πρωί Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν’ αρνηθώ αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω Όσοι γεννήθηκαν εδώ κάποτε θα επιστρέψουν μέσα τους πάλι σκάβοντας θα δούνε την αρχή στον κόσμο και στον ουρανό το πρόσωπο θα στρέψουν να ξαναβρούν του ταξιδιού την πρώτη αφορμή Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν’ αρνηθώ αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω		All those born here have been tormented, always, by an ancient fever, which they called "to leave" Their memory a rag full of holes hidden in their bag They took it travelling with them, growing old together. All those born here have been fooled by stars, always, by the scent of the sea, by the clefts in the rocks, And in the ruined castles their unfulfilled lust gives birth every morning to clairvoyant* children. I am fighting to say "no" to this sea, to this light which I have paid to hurt Let me be saved from my Greek self and possibly, at the end, I might meet Greece... All those born here will return someday digging again inside themselves they will see the beginning to the people and to the sky they will turn their face to find once more the first motive of their journey I am fighting to say "no" to this sea, to this light which I have paid to hurt Let me be saved from my Greek self and possibly, at the end, I might meet Greece...
Geeske © 09.06.2005

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info