6 a.m.
Εδώ στέκομαι, σ’ αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
Έξι η ώρα τα χαράματα
Ο εγωισμός μου δεν περνάει
Όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ’ το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
Καθώς το πρώτο φως της μέρας απ’ τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα, γιατί η ζωή είναι βρωμικη
Μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
Τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
Ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
Ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινά από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πως να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
Σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
Απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ’ τις ανθρώπινες μάζες
η κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
Έξι και πέντε λεπτά
Η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ’ τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
Μας χωρίζουν δυο βήματα
Θα `θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
Όλη νύχτα ήμουν έξω
Πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
Με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
Γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
Ο μύθος της διασταύρωσης
Κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
Δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
Κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
Τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ’ εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
Να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
Χιλιάδες πόδια κάτω απ’ αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
Έξι και δέκα λεπτά
Αυτό που με συνδέει μ’ αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
Τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ’ ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ’ την αφετηρία...
Here I stand, in this silence
With open eyes to the parasites
Six o'clock it's dawn
My selfishness can't go away
When a man lying on the pavement
Frozen
Reaching his hand to nothingness
It's the last edge on the scheme of economy
As the day's first light rises from his eyes
He doesn't know it stinks, cos life is dirty
One-metre distance between us and that air tearing off a mag
The first four mannequins that reached the diamond gates of heaven
It's dawning and noone wants to realise it
The death of a citizen initiates from the dreams of lottery
And then he's playing with the tv channels
And trains his children how to laugh with the zapping technique
Sponsor of this misery a great car
Removes the control over human masses
The culture of fast food
Six and five minutes
The perfect society obstructed by career-persons and gamblers
We're apart by two steps
I'd like to talk to him but I know he won't understand
I've been out all night
How many times I haven't done the same
With different clothes, the same, or without
Cos I believed that your eyes are lights to a different world
The myth of crossroads
Someone passes by, another's staying, someone's leaving
Routes to every direction
And one more, ghost of a dark society
Gets lost in the new buildings' foundation
Now I know well that it wasn't easy
To survive in that width that embarces atrocities
Should I nod positively to compromise
Or should I permantly return to myself?
A thousand feet under this black and white sky
Six and ten minutes
What connects me to this outcast person,
Is mortality, revolt and mercy
The three elements that make me stare at
The silver airplanes in the frozen sky
Waiting for the first train to leave the platform
Piper87 © 26.04.2009