My Sun, I beg you
Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό,
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό.
Μα εμένα που ’μαι δέντρο μες στη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή.
Ήλιε μου, σε παρακαλώ,
πες στους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους.
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ,
πίνω δάκρυ, πίνω πρόστυχο καπνό.
Με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ.
Ήλιε μου, σε παρακαλώ,
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους.
The birds are found by Charos on the wing
deers when they bow down for water
and me, a tree planted within the earth,
he uproots me every dawn.
My Sun, I beg you
tell those burnt by Charos
to cry the bitterness of the sea-shore
for us who were betrayed
Keeping vigil like a murderer in the dark night
I drink tears, I take in the cheap and dirty smoke
with a knife wound in the heart
I can no longer sing or wait in hope...
My Sun, I beg you
tell those burnt by Charos
to cry the bitterness of the sea-shore
for us who were betrayed
Marinaki © 13.06.2005