Les crépuscules
Έφυγες και πήγες μακριά,
σύννεφα σκεπάσαν την καρδιά,
σβήσαν απ’ τα χείλη τα τραγούδια,
γύρω μαραθήκαν τα λουλούδια.
Και τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
Στους μεγάλους δρόμους περπατώ,
με το βλέμμα μου σ’ αναζητώ,
λες κι αντιλαλούν τα βήματά σου
και ο πόνος με τραβάει κοντά σου.
Και τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
Στα κλαδιά σωπαίνουν τα πουλιά,
έρημη η παλιά μας η φωλιά,
φύτρωσε στην πόρτα μας χορτάρι,
απ’ τα χέρια μου σ’ έχουνε πάρει.
Μα τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
Tu es parti et as pris le large,
des nuages ont assombri mon cœur,
les chansons se sont effacées de mes lèvres,
à la ronde se sont fanées les fleurs.
Et les soirs
une voix me murmure
en secret
tu ne reviendras plus.
Sur les longs chemins de mon errance,
je te cherche du regard,
On dirait que tes pas résonnent
et la douleur me traine à toi.
Et les soirs
une voix me murmure
en secret
tu ne reviendras plus.
Les oiseaux se taisent dans les branches,
notre vieux nid est à l’abandon,
l’herbe a poussé à notre porte,
on t’a ravi à mes bras.
Mais les soirs
une voix me murmure
en secret
que tu ne reviendras plus.
www.projethomere.com © 20.05.2009