Erano tristi i nostri giorni (Ritsos)
Ήταν πικρές οι μέρες μας πολύ πικρές.
Ο ίσκιος ενός κυπαρισσιού μετρούσε
μέτρο το μέτρο όλον τον κόσμο.
Καθ ένας κουβαλούσε στον ώμο του
κι από `να πεθαμένο. Κάθε στιγμή
κουβαλούσαμε το θάνατό μας στον ώμο μας.
Όλο κι όλο τ’ όνειρό μας ήταν μικρό και στρογγυλό
σαν ένα ψωμί, ήσυχο και λυπημένο
σαν μια σταγόνα λάδι, νηστικό.
Σαν πρώτη λέξη που αλλάζουν οι ανθρακωρύχοι
λίγο πριν από την απεργία. Τ’ όνειρό μας μικρό
και καλοκρυμμένο στην καρδιά μας
σαν το χαρτάκι με την κομματική γραμμή
κρυμμένο στο παπούτσι του προλετάριου.
Erano tristi i nostri giorni tanto tristi.
L'ombra di un cipresso misurava
a metro a metro il mondo intero.
Ognuno reggeva sulle sue spalle
almeno un morto. In ogni istante
portavamo la morte sulle nostre spalle.
E sempre il nostro sogno era piccolo e tondo
come una pagnotta, tranquillo e addolorato
come una goccia d'olio, quando si digiuna.
Come una parola d'ordine che scambiano i carbonai
un poco prima di scioperare. Il nostro sogno piccolo
e ben nascosto dentro i nostri cuori
come il foglietto con la linea del partito
nascosto nella scarpa del proletario.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 20.05.2009