Lettera al signor Gatsos (G. Andreou)
Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό
Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι
Il violino incrinato del mondo sta ancora stridendo
Si delinea il giorno sopra i campi seminati di fresco
Dentro le vuote taverne ballano fanti, di notte
Delfini solitari nel mare, nelle cisterne acqua da bere
Isole in viaggio nel sole, nessuno parla
Tutti aspettano la primavera
Ed essa passa oltre
Tutto è ancora qui signor Nikos
Come tu l’hai lasciato e come lo sai
Dal tempo del dolore
E quando ti vedrò ritornare
Portami acqua nella tua anfora d’oro
L’amara acqua dell’oblio
Il cane fedele di Itaca piange ai tuoi piedi
E la buona, vecchia Persefone ti canta canzoni
Il tuo fuoco è ferita bruciante che non vuole guarire
La colpa è del sogno dolente di Makriyannis fratello
Ancora è ben grande il servaggio di Creta e di Mani
Tenebrose nerovestite, madri nel caravanserraglio di Ulisse
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 09.07.2009