Il monello e il pischello (N. Gatsos)
Ο βόμπιρας ο μπόμπιρας
Κι ο μικροκωνσταντίνος
Μια μέρα εξεκίνησαν
Στον πόλεμο να παν
Περίμεναν τον άρχοντα
Ν’αρματωθεί κι εκείνος
Κι απ’ τα βαθειά χαράματα
Τη πόρτα του χτυπάν
Έτσι κι εγώ κάποιο βραδάκι
Πήρα τους δρόμους μοναχή
Είχε σηκώσει βοριαδάκι
Έδιωχνε η νύχτα τη βροχή
Και στο παλιό καφενεδάκι
Δε με περίμενε ψυχή
Ο βόμπιρας κι ο μπόμπιρας
Κι ο μικροκωνσταντίνος
Τα νιάτα τους αφήσανε
Σ’απάτητα βουνά
Μα πάνω από το μνήμα τους
Εφύτρωσε ένας κρίνος
Να τους θυμάται ο άρχοντας
Και να τους προσκυνά
Il monello il pischello
E il piccolo Costantino
Un giorno partirono
Per andare alla guerra
Aspettarono che il notabile
Si armasse anche anche lui
E dal primo albeggiare
Gli picchiano alla porta
Così anch'io una bella sera
Mi incamminai sola soletta
Si era levato un venticello
La notte cacciava la pioggia
E in quel buco di caffè
Non un'anima ad aspettare
Il monello il pischello
E il piccolo Costantino
Lasciarono la gioventù
Sopra monti inesplorati
Ma sopra la loro tomba
Si vide sbocciare un giglio
Ad ammonir l'arconte
E a farlo inginocchiare
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 11.08.2009