Laisse-moi donc
Κι αν περνάμε χώρια,
τη στεναχώρια,
τη συγγνώμη, τη φωτιά
Κι αν τον εαυτό μας,
ήταν γραφτό μας
να τον βρούμε τόσο χωριστά
Κοίτα εδώ τα χείλη
στη λέξη φίλοι
πως γελάνε ειρωνικά
Κι ένα γράμμα λάθος,
φοράει τι πάθος
για να βρει παρηγοριά
Άσε με λοιπόν,
τόσο παρελθόν,
είν’ αμαρτία,
να είσαι η αιτία
να βασανίζω ένα παρόν
Κι αν φοράμε χώρια,
δυο πανωφόρια,
δυο αγάπες, δυο ζωές
κι όλα μας τα νέα,
σχεδόν γενναία,
τα κρατήσαν κάτι αναπνοές
Κοίτα εδώ το στόμα,
στη λέξη ακόμα,
πόσα σου `κλεψε φιλιά
Κι όλα τα άλλα κρίμα,
σβησμένο βήμα,
στης ζωής την αμμουδιά
Si on passe separement
la tristesse,
le pardon, le feu
Et si notre destin etait
de nous decouvrir si separement
Regarde ici les levres
au mot amis
comme elles rient ironiquement
Et une fausse lettre
porte, quelle passion,
pour trouver du soulagement.
Laisse moi donc
tant de passe,
C' est un peche
que tu sois la cause
que je torture un present.
Et si on porte separement
deux manteaux,
deux amours, deux vies
et toutes nos nouvelles
presque separement
les ont cachees quelques respirations
Regarde ici la bouche
au mot encore,
combien de baisers t' a vole
Et tous les autres dommages,
pas efface
sur le sable de la vie.
sofiagera © 11.08.2009