The statue

Χθες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐτσα που σε γνώρισα
Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε
και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε

Και του μίλησα για σένα και για μένανε
και τα μάτια του βουρκώναν και όλο κλαίγανε
Του ’πα για το φέρσιμό σου και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου

Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα
Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε


Yesterday around midnight I went down
To the small square where I first met you
A statue that saw me remembered me
And it did not refuse to listen to my pain

And I spoke to it about you and me
And its eyes filled with tears and were crying all the time
I told it about your behaviour and the other things
Your unforgivable big mistakes

And afterwards, my god, I had to cry so hard
That dawn found me all tattered
With the statue we walked to the road
It wiped my eyes and we parted

MariaSB © 02.10.2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info