Kwiat zimowy
Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.
Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.
Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ’ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.
Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ’ αρνηθώ ξανά.
Namiętność dziś ogarnie czas
Jesieni oraz chłodu
A góry natchnie miodu
I rozmarynu woń
Ja będę patrzeć milcząc wciąż
Νa ziemię przemoczoną
Jak węglem rozżarzonym
Dotknięty pięknem w krąg
Dotyku pragnę nieba ust
Lecz popiół zsyła ono
Chcę serca by wrzeciono
Zadało ranę ci
Trzepoczą z wolna skrzydła drzwi
I klucz w nich się obrócił
Wiatr gwiżdżąc cicho nuci
Nie zwlekaj otwórz drzwi
Wodą z mych oczu obmyj się
Gdy przy nich naga staniesz
Pamiętaj że rozstanie
To kwiat zimowy jest
Znalazłem dom w rozpaczy swej
Na dnie i noce długie
Teraz cię w wietrze zgubię
By w świetle znaleźć cię
Snów oraz obaw miłość wpierw
Skosztuje zanim pęknie
Kapliczka bólu święceń
Da samotności mej
Ja który chcę by smutek też
Do ciebie wycelował
Znów nim się słońce schowa
Ciebie wyrzeknę się
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 02.10.2009