Dve slomljene čaše (Oikonomopoulos)
Υπάρχω κι όμως λόγος δεν υπάρχει
αφού εμείς δεν είμαστε μαζί
του πόνου είναι άνιση η μάχη
κι εσένα συναντώ κάποια στιγμή
και μου ζητάς εσύ να σε ξεχάσω
μα δε ρωτάς εγώ αν σ’ αγαπώ
το βλέμμα μου γυρίζω πριν να κλάψω
στα χέρια μου δυο δάκρυα κρατώ
Δυο σπασμένα ποτήρια
μεσ’τα χέρια μου έσφιγγα
με μάτωναν πονούσα μα μπροστά σου δεν έκλαιγα
Στην παλάμη το δάκρυ
την αγάπη μου σκότωσες
κι η ψυχή που πονούσε σ’αγαπάω σου φώναζε
Υπάρχω κι όμως λόγος δεν υπάρχει
κι αισθάνομαι πως είμαι στο κενό
ο έρωτας το όνομά σου θα’χει
και στη καρδιά μου θα σε συναντώ
Μπρος στο καθρέφτη είπα να ξεχάσω
τον εαυτό μου όμως ξεγελώ
στον γκρίζο ουρανό φωτιές θ’ανάψω
θα σβήσω με δυο δάκρυα απ’τον καημό
Postojim, ali ne postoji razlog
kad nas dvoje nismo zajedno
nejednaki smo u borbi s bolom
u jednom trenutku naletim na tebe
i tražiš od mene da te zaboravim
ali ne pitaš da li te volim
okrećem glavu pre nego zaplačem
u rukama držim dve suze
Dve slomljene čaše
u rukama sam stiskao
raskrvarile su me, bolelo je, ali pred tobom nisam plakao
na dlanu suza
ljubav si moju ubila
i duša me je bolela, "volim te" ti je vikala
Postojim, ali ne postoji razlog
i osećam kao da sam u praznom
ljubav će tvoje ime nositi
i u srcu ću te svom sretati
pred ogledalom sam rekao da ću zaboraviti
ali samog sebe lažem
na sivom ću nebu vatru upaliti
ugasiću (se) s dve suze od tuge
neraidaBGD, Ivana © 02.10.2009