Le grenadier fou
Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;
Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
Θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια
Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που βάζει ανύποπτη μεσ’ στα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
Που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μου
Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;
Στη μέρα που απ’ τη ζήλεια της στολίζεται μ’ εφτά λογιώ φτερά
Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
Εκτυφλωτικά, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που αρπάει μια χαίτη μ’ εκατό βιτσιές στο τρέξιμό της
Πότε θλιμμένη και πότε γκρινιάρα, πεστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα που ανατέλλει;
Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά
Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια
Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
Σ’αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που τρίζει τ’άρμενα ψηλά στον διάφανον αιθέρα;
Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι εορτάζει
Αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα
Που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας
Την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;
Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου
Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται αυτή που ξελογιάζει
Τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της
Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά
Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων
Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;
Dans ces patios immaculés où souffle le vent du sud
qui siffle dans les arches voûtées, dis-moi, est-ce le grenadier fou
qui tressaille à la lumièere du jour en répandant son rire fruitif
pareil au vent dans ses manières et ses murmures, dis-moi, c’est le grenadier fou
qui, de son feuillage naissant, frétille aux mâtines
offrant au ciel toutes ses teintes dans un frisson de triomphe?
Dans les plaines où s’éveillent les jeunes filles dévêtues
quand, de leurs blondes mains , elles fauchent les trèfles
déviant les confins de leurs rêves, dis-moi, c’est le grenadier fou
qui illumine sans malice leurs fraîches corbeilles
qui inonde leurs prénoms de gazouillis d’oiseaux- dis-moi
c’est le grenadier fou qui combat la noirceur du monde ?
Le jour, son envie l’orne de sept plumes différentes
ceignant le soleil immuable de mille prismes
éblouissants, dis-moi, c’est le grenadier fou
qui saisit une crinière avec 100 coups de cravache dans sa course cinglante
jamais triste, jamais maussade - dis-moi, c’est le grenadier fou
qui s’égosille à chanter l’espérance naissante ?
Dis-moi c’est le grenadier fou qui salue l’espace
extirpant un mouchoir de feuilles d'un incendie de fraîcheur
une mer enceinte de mille deux voiliers,
aux vagues mille deux fois ballottées
vers des rivages inviolés - dis-moi, c’est le grenadier fou
qui fait grincer ses voiles vers l’éther lumineux ?
Il offre au zénith sa grappe céruléene : allumage, fête,
et lui hautain, provocant , dis-moi c’est le grenadier fou
qui, au centre de l’univers, déchire de lumière les intempéries du démon
qui déploie pleinement la collerette safranée du jour
toute brodée de chansons nourricières- dis-moi c’est le grenadier fou
qui se hâte de dégrafer les soieries du jour
En jupons de premier avril et cigales de quinze août,
dis-moi, celui qui joue, qui s’emporte, qui séduit,
arrachant à la menace ses mauvaises ombres noires,
libérant au giron solaire un flot d’oiseaux grisants
dis-moi, celui qui déploie des ailes au cœur des choses,
au cœur de nos rêves enfouis, c’est le grenadier fou ?
www.projethomere.com © 02.10.2009