Avant la fin
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ’ το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου `λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να `σου το πιόνι
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Le petit train revenait illuminé et vaporeux dans le vent
En bas, la mer et un bateau, plus loin la lune
Je me rappelle souvent de toi qui portais une robe blanche
Je t’avais prise par la main et tu me disais que vivre ne me suffisait pas
Dans les chansons que nous chantions tous les deux nos voix ont baissé
Puis elles ont ensuite trahi le cœur gravé sur le petit banc
Une fois tu m'avais dit: pas possible, d'autres ont dû le ressentir aussi
Qu’avant la fin, le silence ressemble à un grand amour
Et moi qui vis pour toujours ici et qui fuis avant de voir la fin
Chaque nuit qui passe je retourne, je redeviens ténèbres et je me plie
A ton rythme qui brûle encore ce corps qui reste des années sans ombre
Chaque nuit qui passe comme un film et ce que nous avons vécu se projette avec la Place en arrière-plan
Chaque nuit qui passe toujours ici
Et je fuis tout le temps, avant que nous restions seuls, pour que je ne voie pas la fin.
L’échelle en fer et tu m’as dit que nous resterions peu nombreux
La nuit s'est mise à tomber profond et l’air m’étouffe
Des engins oubliés et abandonnés dans la poussière de la route
Une fois tu m'avais dit: pas possible, d'autres ont dû le ressentir aussi
Qu’avant la fin, le silence ressemble à un grand amour
Et moi qui vis pour toujours ici et qui fuis avant de voir la fin
Chaque nuit qui passe je retourne, je redeviens ténèbres et je me plie
A ton rythme qui brûle encore ce corps qui reste des années sans ombre
Chaque nuit qui passe comme un film et ce que nous avons vécu se projette avec la Place en arrière-plan
Chaque nuit qui passe toujours ici
Et je fuis tout le temps, avant que nous restions seuls, pour que je ne voie pas la fin.
www.projethomere.com © 05.10.2009