Reka
Ας το ποτάμι να σε ταξιδέψει απ’ την αρχή ως το τέλος του…
Δως την ψυχή σου να παλέψει στις όχθες και στις πέτρες του…
Κάποτε έκανα προσπάθειες να φτάσω ως τον ουρανό, έτσι για να αγγίξω ένα αστέρι
Κάποτε έκανα βουτιές στο κενό μήπως και με σταμάταγε κάποιου Θεού το χέρι
Κάποτε έμπαινα σε δάση ξεχασμένα για ν’ανταμώσω νεράιδες και ξωτικά,
σε βουνά από τους αιώνες γερασμένα έψαχνα να βρω παλιά μυστικά
Κάποτε όμως ήρθε ο καιρός και μου πε ας τη ζωή να κυλήσει,
πως είναι αυτή ένας ποταμός κι ότι στη θάλασσα όταν θα φτάσει εκεί θα σταματήσει
Εκεί θα μοιάζουν όλα με γιορτή γιατί θα έχουμε ζήσει τα πιο κρυφά μας όνειρα
Το παρόν μου να προσέχω μην κοιτάω με ντροπή αύριο το παρελθόν μου για να μη σέρνω απόμερα
Έτσι λοιπόν δεν τρέχω να προλάβω όλα εκείνα ο χρόνος θα μου φέρει
Ίσως να άργησα να το καταλάβω
Εγώ θα κάνω την ευχή καθώς θα πέφτει το αστέρι
Γι `αυτό σου λέω…
Ας το ποτάμι να σε ταξιδέψε από την αρχή ως το τέλος του…
(Ας το ποτάμι να σε ταξιδέψει...)
Δως την ψυχή σου να παλέψει στις όχθες και στις πέτρες του…
(Δως την ψυχή σου να παλέψει…)
Κάποτε με αγωνία τα πρωτοβρόχια καρτερούσα
για να τρέξω για ν’αγγίξω ουράνια τόξα
Κάποτε με ευκολία τη ζωή μου προκαλούσα
μήπως και γητευτεί του μυαλού μου η λόξα
Ποτάμι όμως είναι η ζωή κι η θάλασσα απλά μας περιμένει
Δεν τρέχω πια να την προλάβω ας με προλάβει αυτή
Εμείς της δίνουμε κλωστή κι αυτή απλά την υφαίνει
Άλλες φορές τρέχει πιο γρήγορα
Άλλες πιο αργά
Άλλες στα εμπόδια για λίγο σταματάει
Άλλες τα βράχια κάνει βότσαλα, αφήνει τα βουνά και σε πεδιάδες γαλήνιες μας πάει
Αγάπη ψάχνει για να βρει
Αγάπη γίνεται
Αγάπη λαχταράει
Άλλες φορές μοιάζει με βάσανο, άλλες με γιορτή
έτσι όμως δείχνει ότι ζει, ότι υπάρχει και κυλάει
Γι `αυτό σου λέω…
Ας το ποτάμι να σε ταξιδέψε από την αρχή ως το τέλος του…
(Ας το ποτάμι να σε ταξιδέψει...)
Δως την ψυχή σου να παλέψει στις όχθες και στις πέτρες του…
(Δως την ψυχή σου να παλέψει…)
Νιώσε τη δύναμη τα χιόνια λιώσε
Άφησε πίσω τα βουνά
Μες τη βοή το πόνο σπρώξε
Τραγούδα όπως τα νερά…
Pusti reku da te nosi
od početka do kraja
daj joj svoju dušu da se bori na obalama i stenama svojim..
Nekada sam se trudio da se domognem neba.. tako.. da bih dodirnuo jednu zvezdu
nekada sam uranjao u prazno, ne bi li me zaustavila ruka nekog Boga
nekada sam ulazio u šume, zaboravljene ne bi li sreo vile i utvare
na planinama, što su kroz vekove ostarile, tražio sam stare tajne
ali jednom je došlo vreme i reklo mi "pusti život da teče".. da je on jedna reka
i da će se zaustaviti kad stigne do mora
tamo će sve ličiti na slavlje, jer ćemo proživeti najskrivenije snove
da pazim na sadašnjost, da ne gledam sa stidom u budućnost, da ne udaljavam prošlost
i tako, dakle, ne jurim da stignem, sve će mi to vreme doneti
možda sam kasno to shvatio
ja ću zamisliti želju dok zvezda bude padala
i zato ti kažem:
Pusti reku da te nosi
od početka do kraja
pusti reku da te nosi
daj joj svoju dušu da se bori na obalama i stenama svojim
daj joj svoju dušu da se izbori..
Nekada sam u agoniji iščekivao prve kiše, da bih potrčao da dodirnem dugu
nekada sam sa lakoćom život izazivao
možda time očaram čudnovatost svog mozga
ali život je reka, a more nas jednostavno čeka
ne jurim više da bih stigao, neka me on stigne
mi mu dajemo konac, a on prosto tka
nekad ide brže
nekad sporije
nekad pred preprekama na kratko zastane
nekad stene pretvara u šljunak, napušta planine i vodi nas u mirne ravnice
ljubav traži da nađe
ljubav postaje
ljubav priželjkuje
nekad liči na muku, a nekad na radost
ali tako pokazuje da živi, da postoji i teče
zato ti kažem:
Pusti reku da te nosi
od početka do kraja
daj joj svoju dušu da se bori na obalama i stenama svojim
daj joj svoju dušu da se izbori
oseti snagu, sneg istopi
ostavi planine za sobom
u buku gurni bol
i pevuši kao voda...
neraidaBGD, Ivana © 18.10.2009