So sind die Menschen
Άσε με στο μεθοκόπι έτσι ειν’ οι ανθρώποι τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι τόσο άνθρωποι όσα λάθη κι αν μου βρούνε θα συγχωρεθούνε μα για σένα τι θα πούνε την απάνθρωπη Νύχτωσε και ξεπαγιάζω στα σκαλιά πλαγιάζω μ’ είδανε τα νυχτοπούλια και βουρκώσανε αν πεθάνω τι θα κάνεις να ξαναζεστάνεις τα χλωμά σβηστά μου χείλια που παγώσανε Άσε με στο μεθοκόπι έτσι ειν’ οι ανθρώποι τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι τόσο άνθρωποι δε σου μάθανε ακόμη τι θα πει συγγνώμη σαν γυαλί κόβει η ματιά σου η απάνθρωπη		Lass mich in meinem Suff, so sind die Menschen, so sündhaft, so schön, so menschlich alle Fehler die man an mir findet, werden mir vergeben, aber was wird man über dich, Unmenschliche, sagen? Es ist Nacht und ich friere, auf den Stufen gehe ich schlafen Die Nachtvögel haben mich gesehen und fingen an zu weinen Falls ich sterbe, was wirst du unternehmen, um die blassen, toten Lippen noch mal zu wärmen? Lass mich in meinem Suff, so sind die Menschen, so sündhaft, so schön, so menschlich Man hat dir noch nicht beigebracht, was „Entschuldigung“ bedeutet dein unmenschlicher Blick schneidet wie Glas
skymnos © 04.02.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info