Gravedigger
Τα λόγια μου της νύχτας μετανάστες σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή άσ’ τις πλατείες να βογκούν σου λέω άστες ίσως με βρεις μες στην επόμενη στροφή Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός Ένας Στρυμόνας και βουλιάζω στα νερά όπως ψαράς μέσα στη λάσπη της Κερκίνης οιωνοσκόπος με σημάδια φανερά χάθηκα πάλι μες στο πρόσωπο εκείνης Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός Ματώνει στα Κυβέλεια η οθόνη κι εγώ ρεμβάζω σε πεδία αχανή στο Μιραμάρε κολυμπούσες πάντα μόνη και ο Ματθαίος έχει χρόνια να φανεί Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός		My words are immigrants of night In itineraries without return Let the squares scream I tell you, let them Maybe you'll find me in the next turn The passages turn into narrows My friends are ghosts And the city generally looks like A familial grave A Strimonas (river) and I sink in the waters Like a fisher in the Kerkini's mud An augure with obvius marks I was lost again in her face The passages turn into narrows My friends are ghosts And the city generally looks like A familial grave The screen bleeds oute to the Kiveleia And I'm watching endless fields In miramara you used to swim always alone And Matheus hasn't appeared for years The passages turn into narrows My friends are ghosts And the city generally looks like A familial grave
James Bond 14, Κοκτσίδης Γεώργιος © 04.02.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info