De deur doe ik open ’s avonds
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
De deur doe ik open ’s avonds,
de lamp hou ik hoog,
zodat al wie verdriet heeft het ziet,
ze mogen komen en horen erbij.
Ze vinden een gedekte tafel,
voor heimwee een kruikje te drinken,
en tussen ons in bevindt zich
de pijn, die broer is van iedereen.
In een hoek is er plaats om te leunen,
de blinde kan zitten op een stoeltje,
en daar, terwijl we beginnen te praten,
komt ook Christus in ons midden.
renehaentjens © 04.02.2010