Drapetsona

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί


Verellä rakennettu, joka kivikin tuska
joka sen naula katkeruus ja huokaus
Mutta kun palasimme illalla työstä
minä ja hän unelmia, suudelmia

Sitä pieksivät tuuli ja sade
mutta se oli satama ja syleily ja ihana odotus
Ah, kotisemme, silläkin oli sielu.

Ota vihkikruunumme, ota pelargoonimme
Drapetsonassa meillä ei enää elämää
Pidä kättäni ja mennään tähteni
me elämme vaikka köyhinäkin

Vuode ja kehto nurkassa
reikäisessä katossaan tähdet ja linnut
Sen joka ovi hikeä ja huokauksia
sen joka ikkuna taivas

Mutta kun tuli ilta
kapealla kujalla juhlivat lapset
Ah, kotisemme, silläkin oli sydän

Ota vihkikruunumme, ota pelargoonimme
Drapetsonassa meillä ei enää elämää
Pidä kättäni ja mennään tähteni
me elämme vaikka köyhinäkin

ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 04.02.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info