Drapetsona
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί		Verellä rakennettu, joka kivikin tuska joka sen naula katkeruus ja huokaus Mutta kun palasimme illalla työstä minä ja hän unelmia, suudelmia Sitä pieksivät tuuli ja sade mutta se oli satama ja syleily ja ihana odotus Ah, kotisemme, silläkin oli sielu. Ota vihkikruunumme, ota pelargoonimme Drapetsonassa meillä ei enää elämää Pidä kättäni ja mennään tähteni me elämme vaikka köyhinäkin Vuode ja kehto nurkassa reikäisessä katossaan tähdet ja linnut Sen joka ovi hikeä ja huokauksia sen joka ikkuna taivas Mutta kun tuli ilta kapealla kujalla juhlivat lapset Ah, kotisemme, silläkin oli sydän Ota vihkikruunumme, ota pelargoonimme Drapetsonassa meillä ei enää elämää Pidä kättäni ja mennään tähteni me elämme vaikka köyhinäkin
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 04.02.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info