Al fin
Μοιάζεις με πλοίο κι άρχισες να βάζεις
Νερά μεσ’ στο παλιό σκαρί σου
Κι αργοβουλιάζει το κορμί σου
Μοιάζουν τα λόγια του να σε πειράζουν
που πάντοτε εσένα βγάζουν για ό,τι γίνεται ένοχη
Άκουσε με είν’ αμαρτία
Έτσι όπως σου φέρεται
μην του δίνεις τόση αξία
Το εκμεταλλεύεται
Κι επιτέλους πάψε ν’ αυτοτιμωρείσαι
που δεν μπόρεσες να είσαι αυτό που ήθελε
μην ξεχνάς πολύ καλύτερή του είσαι
πάψε πια ν’ απολογείσαι για ό,τι γίνεται
Κι επιτέλους πίστεψε στον εαυτό σου
Άκου με για το καλό σου ζήσε όπως θες
Θα βρεθεί άλλος ν’ αγαπάει αυτό που είσαι
Πάψε πια να προσποιείσαι πως για όλα φταις
Μοιάζεις μ’ ένα φαντάρο που διστάζει
και τη στολή του που φοράει
Ντροπιάζει αφού δεν πολεμάει
Μοιάζουν φαρμάκι αυτά που λέει να στάζουν
Και να σου δηλητηριάζουν το είναι σου και την ψυχή
Άκουσέ με...
Pareces un barco y comienzas a hacer
agua dentro de tu vieja nave
Y se hunde lentamente tu cuerpo
Como si tus palabras les importaran
que siempre a ti te gana la culpa
Escúchame es pecado
Así como te han traído
no le des tanto valor
a ese beneficio
Y al fin, basta de castigarte
que no puedes ser lo que quieras
no te olvides que eres mejor
Detente ahora y discúlpate por lo has sido
Y, finalmente, cree en ti mismo
Confía en mí para vivir tu propio bien como quieras
encontrarás otro que te ame así como eres
deja de pretender que todo es tu culpa
Pareces un soldado que vacila
y con su uniforme puesto
que siente vergüenza porque no pelea
parecen ese veneno que cae gota a gota
que te envenena el ser y el alma
Escúchame ...
hugocella, Hugo Cella © 05.02.2010