Di tomba un silenzio estremo (D. Solomòs)
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.
"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω `γώ στο χέρι;
Οπού συ μου `γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει".
Di tomba un silenzio estremo regna nella piana.
Un passero cinguetta, becca un chicco, e la madre ne è invidiosa.
Per fame i suoi occhi sono neri, e sopra gli occhi la madre giura.
In disparte il bravo Suliota sta e piange:
“Povero mio fucile bruno, a che ti tengo in mano ?
Pesante mi sei ora, e l’Agareno* non lo ignora”.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.02.2010