Madre magnanima (D. Solomòs)
Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια.
Κοίτα, με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,
ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πώχει,
που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη `ναι κρυμμένα.
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου
κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα `χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.
Madre magnanima nel dolore e nella gloria,
benché sempre i tuoi figli vivano in un mistero chiuso
con un pensiero e un sogno , che grazia hanno gli occhi,
questi occhi di vederti nel bosco senza gente,
ove d’un tratto intorno a te si mossero i piedi degli dei.
Guarda, coi rami della Pasqua e coi rami delle Palme !
Il tuo passo divino io non sentii, io non udii,
come un cielo impassibile in tutte sue bellezze,
di cui quante parti appaiono e quante stan nascoste.
Pure, non mi sarà dato, o Dea, ch’io ascolti la tua voce,
che subito non possa donarla al mondo greco ?
Gloria ha la sua bruna roccia e l’erba inaridita.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.02.2010