Il tuo volere scoglio (D. Solomòs)
Πάλι μου ξίπασε τ’ αυτί γλυκιάς φωνής αγέρας.
Κι έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας.
Του πόνου εστρέψαν οι πηγές από το σωθικό μου,
έστρωσ’ ο νους κι ανέβηκα πάλι στον εαυτό μου.
Ήταν με σένα τρεις χαρές στην πίκρα φυτρωμένες,
όμως για μένα στη χαρά τρεις πίκρες ριζωμένες.
Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι, πολύ βαθιά στη χτίση
η Ανατολή τ’ αρχίναγε κι ετέλειωνέ το η Δύση.
Έστρωσ’ , εδέχθ’ η θάλασσα άντρες ριψοκινδύνους
κι εδέχθηκε στα βάθη της τον ουρανό κι εκείνους.
Κι όπου η βουλή τους συφορά κι όπου το πόδι χάρος.
Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος.
Tornò a riempir l’orecchio un vento dolce voce
e la stella del giorno plasmò e la stella della notte.
Fuggirono i miei precordi le fonti del dolore,
la mente si distese e di me stesso al sommo ascesi.
Eran con te tre gioie spuntate nella pena,
ma tre pene per me con radici nella gioia.
Suoni a migliaia, innumeri, nel fondo del creato
lo principiava Oriente, Occaso lo finiva.
Si fece piano, accolse il mare uomini intemerati
e nei suoi abissi accolse coloro stessi e il cielo.
E rovina lor scelta fu talor e talor di morte passo.
La tua forza fu un mare ma il mio volere scoglio.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.02.2010