Petto mio dalla voce d'usignolo (D. Solomòs)
ΠΡΟΛΟΓΙΖΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΠΑ
Εις το ποίημα, ένα απ’ τα σημαντικότερα πρόσωπα ήταν μία κόρη ορφανή
την οποίαν οι άλλες πλέον ηλικιωμένες γυναίκες είχαν αναθρέψει και την αγαπούσαν
όλες ως θυγατέρα τους.Η νέα ενθουσιασμένη στρέφεται νοερώς προς τον άγγελο
τον οποίον είδε στο όνειρό της να της προσφέρει τα φτερά του. Γυρίζει έπειτα
προς τες γυναίκες να τους ειπεί ότι αυτή τα θέλει τα φτερά πραγματικώς,
αλλ’ όχι για να φύγει, αλλά για να τα κρατεί κλεισμένα εκεί κοντά τους
και να περιμένει μαζί τους την ώρα του θανάτου.
Άγγελε, μόνον στ’ όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου;
Ιδού, που τα σφυροκοπώ στον ανοιχτόν αέρα
τα θέλω `γω, να τάχω `γω, να τα κρατώ κλεισμένα.
Εδώ π’ αγάπης τρέχουνε βρύσες χαριτωμένες
αηδονολάλειε στήθος μου, πριν το σπαθί σε σχίσει.
Με σας να πέσω στο σπαθί κι άμποτε νάμαι πρώτη!
Τα μάτια δείχνουν έρωτα για τον απάνου κόσμο.
Και στη θωριά του, είν’ όμορφο το φως και μαγεμένο!
Χωρίς φιλί, χαιρετισμό, χωρίς ματιά να δώσω.
Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν
κι όσα άνθια θρέφει και καρπούς τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
[Recitato da Irini Papà]
Nel poema, uno dei personaggi più significativi fu una ragazza orfana, che le altre donne più anziane avevano allevato e che amavano
tutte come fosse una figlia. La giovane, presa da entusiasmo, si rivolge in cuor suo all’angelo
che in sogno ha visto offrirle le proprie ali. Torna poi
alle donne per dir loro di volere davvero quelle ali,
ma non per fuggire, ma per tenerle ripiegate lì accanto a loro
aspettando insieme l’ora della morte.
Angelo, solamente in sogno mi doni le tue ali ?
Ecco che le faccio battere in pieno vento,
le voglio io per averle, per tenerle chiuse.
Qui, dove scorrono grate fontane d’amore,
petto mio dalla voce d’usignolo, prima che la spada ti fenda.
Con loro voglio gettarmi sulla spada e volesse il cielo che sia io la prima !
Gli occhi rivelano amore per il mondo di lassù.
E al suo cospetto bella è la luce ed è stregata !
Senza baci, saluti, senza sguardi vorrei donare.
Né le viscere mie né il mare mai si placano.
E quanti fiori e quanti frutti, tante armi ti onorano.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.02.2010