Akvarelli
Φύσαγε τότε ένας αέρας όλο δαίμονες
Θυμάμαι μόνο τα μαλλιά σου τρελαμένα
Είναι παιδιά που δε μεγάλωσαν οι έρωτες
Παιδιά ορφανά στα παραμύθια ξεχασμένα
Πες μου τι μένει όταν τα ψέματα τελειώνουνε
Λόγια δικά μας που ακούγονται σαν ξένα
Κάποιον δικάζουνε και κάποιον αθωώνουνε
Πες μου τι μένει όταν τα ψέματα τελειώνουνε
Τις άγριες νύχτες που αγγίζονται τα σώματα
Κι η λογική γίνεται άλλοθι της τρέλας
σε ζωγραφίζω απ’ την αρχή μ’ όλα τα χρώματα
κάποιας παλιάς και σκοτεινής ακουαρέλας
Πες μου τι μένει...
Πες μου τι μένει όταν τα ψέματα τελειώνουνε
Λόγια δικά μας που ακούγονται σαν ξένα
Κάποιον δικάζουνε και κάποιον αθωώνουνε
Πες μου τι μένει όταν τα ψέματα τελειώνουνε
Puhalsi silloin tuuli pelkkiä perhanoita
Muistan vain hiuksesi sekaiset
On poikia joita eivät kasvata rakkaudet
Poikia orpoja saduissa unohtuneissa
Sano minulle mitä jää kun valheet loppuvat
Omat sanamme kuulostavat vierailta
Jonkun tuomitsevat ja jonkun vapauttavat
Sano minulle mitä jää kun valheet loppuvat
Villeinä öinä kun koskevat toisiaan vartalot
Ja järjestä tulee alibi hulluudelle
Sinut maalaan alusta alkaen kaikin värein
Jonkin vanhan ja pimeän akvarellin
Sano minulle mitä jää...
Sano minulle mitä jää kun valheet loppuvat
Omat sanamme kuulostavat vierailta
Jonkun tuomitsevat ja jonkun vapauttavat
Sano minulle mitä jää kun valheet loppuvat
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 06.02.2010