Tuskat ihanasti sidotut
Στα παλιά στα πεταμένα
και στη στάχτη απ’ τη φωτιά
πέταξα τα περασμένα
κι είπα δε με νοιάζει πια
Βάσανα γλυκά δεμένα
στης αγάπης την κλωστή
μες της λησμονιάς τα τρένα
νόμιζα είχαν ξεχαστεί
μα στου ονείρου μου την πόρτα
πρόβαλες χαράματα
και τα κλάματα με πνίγουν,
σαν τις μάνες που ανοίγουν
των παιδιών τα γράμματα...
Τα παλιά τα έχω θάψει
κι έχτισα μια εκκλησιά
το κεράκι σου έχει κάψει
μα η καρδούλα μου χτυπά
Vanhoihin poisheitettyihin
ja tuhkaan tulesta
heitin menneet
ja sanoin ettei mua haittaa enää
Tuskat ihanat sidotut
rakkauden lankaan
unohduksen juniin
luulin niiden unohtuneen
mutta unelmani ovelle
ehdit aamunkoitossa
ja itkut mua kuristavat
kuin äitejä jotka avaavat
lasten kirjeitä...
Vanhat olen haudannut
ja rakensin kirkon
kynttiläsi on palanut
mutta sydämeni lyö
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 08.02.2010