All'alba (D. Solomòs)
Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο,
κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο
κι απ’ όπου χαράζει έως όπου βυθά,
τα μάτια μου δεν είδαν
τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.
Παράμερα στέκει ο άντρας και κλαίει
αργά το τουφέκι σηκώνει και λέει:
"Σε τούτο το χέρι τι κάνεις εσύ;
Ο εχθρός μου το ξέρει πως μου είσαι βαρύ".
Της μάνας ω λαύρα! Τα τέκνα τριγύρου
φθαρμένα και μαύρα, σαν ίσκιους ονείρου.
Λαλεί το πουλάκι στου πόνου τη γη
και βρίσκει σπειράκι και μάνα φθονεί.
Γρικούν να ταράζει του εχθρού τον αέρα
μιαν άλλη, που μοιάζει τ’ αντίλαλου πέρα
και ξάφνου πετιέται με τρόμου λαλιά
πολύ ώρα γρικιέται κι ο κόσμος βροντά.
Αμέριμνον όντας τ’ αράπη το στόμα
σφυρίζει, περνώντας στου Μάρκου το χώμα.
Διαβαίνει κι αγάλι ξαπλώνετ’ εκεί,
που εβγήκι η μεγάλη του Μπάιρον ψυχή.
Προβαίνει και κράζει
τα έθνη σκιασμένα.
Και ω πείνα και φρίκη!
Δε σκούζει σκυλί!
Και η μέρα προβαίνει,
τα νέφια συντρίβει.
Να, η νύχτα που βγαίνει
κι αστέρι δεν κρύβει.
All’alba presi la strada del sole,
appendendo alle spalle la lira di giustizia
e da quando si scorge la luce fino a quando si dilegua
i miei occhi non videro
luogo più glorioso di questa piccola aia.
In disparte sta il marito e piange,
il fucile solleva lento e dice:
“Che fai in questa mano tu?
Ben sa il mio nemico quanto mi sei grave”.
O eremo della madre ! I figli intorno
macilenti e scuri, come ombre di sogno.
Cinguetta il passero sulla terra del dolore
E trova un chicco e la madre invidia.
Odono agitarsi il vento del nemico
una volta ancora, che sembra un risonar più in là
e a un tratto vola con voce di spavento,
a lungo s’ode e il mondo è tutto un tuono.
Spensieratamente ormai fischietta
la bocca del Moro, a traverso la terra di Markos*.
Passa avanti e senza fretta si stende là,
dove esalò la grande anima di Byron.
Entra e di urla investe
le nazioni atterrite.
E, o fame e orrore !
Nemmeno un cane abbaia.
E il giorno avanza,
le nuvole dissolve.
Ecco che se ne va la notte
ma non spegne una stella.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 08.02.2010