Weint, Himmel und Sterne!
Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια
κι ορφανά πουλιά της ερημιάς
χίλια χέρια με μαχαίρια
την καρδιά ξεσκίζουν της καρδιάς
Πόνε γίνε μαξιλάρι να κοιμηθώ
να `ρθει η νύχτα να με πάρει
και να μην ξημερωθώ
Φωτιά θ’ ανάψω να σε κάψω ουρανέ
στάχτη να γίνεις μες στα στήθια μου καημέ
φλόγα και φωτιά σωρό να κάψω τα φιλιά
να φουντώσει τ’ όνομά σου και να καεί
κάθε αχνάρι απ’ τη σκιά σου και να μην ξαναβρεθεί
Weint, Himmel und Sterne!
Und ihr, verwaiste Vögel in der Wildnis!
Tausend Hände messerbewehrt
Reißen mitten entzwei das Herz.
Werde zum Kissen, Schmerz, auf dass ich schlafe!
Nacht, fange mich ein!
Nie wieder eine Morgenrot mir bereite!
Ein Feuer werde ich entfachen, dich zu entzünden, Himmel.
Zu Asche verbrenne, Schmerz, in meiner Brust!
Des Feuers Flammen lodern empor, deine Küsse zu verbrennen.
Aufflackern soll dein Name und das Feuer verzehre
Jede Spur deines Schattens, auf immer unauffindbar.
Hanswerner Herber © 12.08.2005