Подът
Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ’ αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το’ πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...
В прибоя
ще издигна аз палата си.
Врати ще сложа
с вериги и с пауни.
В морето
ще захвърля аз кревата си,
защото любовта
разяде ми годините.
Да легна на пода.
Да затворя очи.
Защото има хора
които се превръщат в руини…
В полунощ се будя
и прозореца отварям.
Кой казва, че това, което правя
е от слабост?
Че своята нула
щом добавя към безкрая,
изглеждат ми разклатени
опорните ми точки…
Да легна на пода.
Да затворя очи.
Защото има хора
които се превръщат в руини…
feishtica © 26.05.2010