Човекът, който живееше на един морски нос
Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο είν’ το σπίτι του
μοναχός συντροφεμένος απ’ τη λύπη του
Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια
μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά
Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του
πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του
Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα
Μου `παν να τον πλησιάσω που `μαι μοναχή
να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι’ αυτή
Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα
για μοναδική μου φίλη την εκράτησα
Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ
μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.
Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή
να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή
Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του
που τον κρύψαν απ’ τους φίλους κι απ’ τα πάθη του
Κι ύστερα να πλύνω τ’ άστρα να του φέξουνε
νά `ρθει πριν φανούν οι γλάροι κι με κλέψουνε.
Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή
Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται
το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται
Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα
απ’ τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα
Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι
μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι
Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή
На един нос черен е неговата къща.
Сам е и го придружава единствено скръбта.
Млад ли беше, стар ли беше, не си спомням вече.
Но си спомням, че говореше с птиците той само.
Никой не го бе поискал за приятел свой.
Винаги се скиташе само с кучето.
Както си събирах мидички и бели камъчета,
дойдоха и кацнаха до мене две морски птици.
Казаха ми да го доближа, че и аз сама съм.
С една любов да го даря, та за нея да разказва.
Ала моята любов е само морето.
За приятел мой единствен аз го задържах.
Нека ми попее пак, аз сега го моля.
Може да го чуе и да дойде до самия бряг
моята майчица - русалка Магдалена,
да й кажа да му върне тя гласа.
Та за тайните си да разкаже и за своите грешки,
които от приятели са го лишили, както и от страсти.
А после да измия звездите, да му засияят.
Да дойде преди да се появят гларусите и да ме отнесат.
На един нос черен минава животът ми
и броя пиратите му щом се зазори.
А майка ми не излиза и не се показва даже,
песента ми дави се в морските вълни.
Любовта ли да избера или пък морето?
От двете кое боли повече?, не съм ги сравнявала.
Така че между тях двете оставям се сега.
Но не ми принадлежат те и повяхвам аз…
На един нос черен целият ми живот.
И мечтите му броя щом се зазори…
feishtica © 26.05.2010