Точно в 12
Στις δώδεκα ακριβώς ήρθες πάλι
Σαν άνεμος καυτός σαν τη ζάλη
Και με σήκωσες
Με ξεσήκωσες.
Στις δώδεκα και πέντε είχες φύγει
Και πάλι η μοναξιά με τυλίγει
Σαν δε ντρέπεσαι
Δε με σκέφτεσαι.
Στις δωδεκάμισι τη μπλούζα σου φορώ
Και μόλις σε μυρίζω όλα στα συγχωρώ
Και συ, να, γελάς,
Με τους άλλους πας.
Την πόρτα ξεκλειδώνω μες στο άχτι μου
Να `ρθεις και να χωθείς στο κρεβάτι μου
Και πριν κοιμηθώ
Να σου υποταχθώ
Точно в 12 дойде отново
като парещ вятър, като опиянение
и ме събуди.
И ме разбуни.
В 12,15 вече си бе отишъл
и отново самотата ме обвива.
Като да не се срамуваш
и за мен да не мислиш.
В 12,30 обличам блузата ти
и щом усетя аромата ти за всичко ти прощавам.
А пък ти отиваш
да се забавляваш с други.
Отключвам вратата в яда си,
да дойдеш и да се мушнеш в леглото ми.
И преди да заспя
да ти се отдам.
feishtica © 26.05.2010