Per le borgate fangose ("Stella Kalaviti")
Μες στα προάστια περνούν βαριά λεωφορεία
κι όταν βραδιάζει χάνεται ο κόσμος στη βροχή.
Μες στις ταβέρνες τις μικρές και μες στη φασαρία
μ’ ένα κρασί μού ζήταγες να ζήσω τη ζωή.
Μέσα στης σκόνης τα γιαπιά και μες στα συνεργεία
δεν έχει γέλιο και χαρά, δεν έχει Κυριακή.
Και σε θυμάμαι στις στοές, εκεί στη Γερμανία
να χάνονται τα νιάτα μας, μακριά στην ξένη γη.
Στις λασπωμένες γειτονιές και στα χαλυβουργεία
με δάκρυ φεύγει η ζωή, στη βάρδια, στη φωτιά.
Και σε θυμάμαι δίπλα μου, εκεί στην εξορία
να μου μιλάς πως έρχεται καλύτερη γενιά.
Attraverso le borgate passano autobus pesanti
e quando fa sera la gente si perde nella pioggia.
Dentro le piccole taverne e in mezzo alla confusione
con un bicchiere di vino in mano mi chiedevi di vivere la vita.
Dentro i cantieri di polvere e dentro le fabbriche
non c'è né riso né gioia, non esiste Domenica.
E ti ricordo nei portici, là nella Germania
e si perdeva la nostra gioventù, lontano in terra straniera.
Nei quartieri fangosi e dentro le acciaierie
piangendo la vita se ne va, nel turno, nel fuoco.
E ti ricordo accanto a me, là in quell'esilio
e mi dicevi una generazione migliore è in arrivo.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28.05.2010